Olympia’60 3 – DHV2

Een blik op de ranglijst deed vermoeden dat het vandaag voor de mannen van Fred & Eric een niet al te lastige opgave zou gaan worden. De gastheren van vandaag stonden bij aanvang van de wedstrijd namelijk op de 1 na laatste plaats, terwijl DHV2 al geruime tijd plek 1 bezet. Maar het seizoen loopt richting het einde en voor heel DHV gaat dit gepaard met allerlei lichte blessures, schorsingen of afmeldingen voor een last-minute bruiloft. Hierdoor is het de laatste weken behoorlijk puzzelen om elk elftal met voldoende spelers op pad te sturen. Zo ook DHV2, dat vandaag eigenlijk DHV2-JO19-45+ heette.

Roeien met de riemen die je hebt is een eeuwenoud gezegde en na de inspirerende speech van Fred ( onderschat Olympia niet mannen….., punt! )  konden de trossen los in Dongen. Doorgaans zijn de speeches van Fred langer van stof en tijd, maar het was vandaag niet voor het eerst dat DHV2 net aan op tijd het veld betrad. Maar goed, na een warming-up van 2 minuten en de speech van 30 sec. ging het spel op de wagen.

Vanaf meet af aan werd duidelijk dat Olympia niet van plan was de wedstrijd weg te geven. Sterker nog, de wedstrijd ging het eerste kwart gelijk op waarna de gastheren zelfs beter werden. DHV zocht veelal de lange bal in de eerste 15 minuten en dit sorteerde in weinig tot geen effect. Ali stond tussen 2 centraal verdedigende reuzen ingesloten waardoor elke bal door de lucht een kansloze missie werd voor de kleine rappe DHV spits. Aan DHV kant werd het centrale verdedigers duo gevormd door Arjan Aliu en Edwin. Samen qua leeftijd goed voor een kleine 100 jaar en met een hoog Mini & Maxi gehalte. Waar dit duo het bij de 45+ nog behoorlijk doet van tijd tot tijd, daar bleek vooral Edwin het 45+ tempo mee de wedstrijd ingenomen te hebben. Een tempo dat gezien de temperatuur prima paste, maar gelet op de tegenstander niet echt handig was. Er diende toch echt een tandje bijgeschakeld te worden. Vooralsnog gebeurde dit niet. Nadat DHV ondanks alle lange ballen toch een handvol mogelijkheden op de openingstreffer had weten te creëren via Paddy en Ali, was het Edwin die de bal achterin naar de buitenkant “aaide”, daar waar een roei naar voren volgens Ali de enige juiste oplossing was geweest. De Olympia spits onderschepte de bal, gaf hm laag en hard voor waarna het voor de inkomende linkshalf een koud kunstje was de voet tegen de bal te zetten en Luc van dichtbij kansloos te laten.

0-1 en de 3 punten leken eventjes heel ver weg nu. Gelukkig waren er nog 70 minuten te spelen en begon DHV de bal eindelijk wat meer rond te spelen. Olympia liet veel ruimte vrij op de zijkanten en het was Melvin (rechtsback) die daar handig gebruik van wist te maken. Melvin die een zeer goede eerste helft kende nadat hij eerst al met de JO19 een puike partij gespeeld had. Steeds weer liep hij goed vrij en kon hij, indien hij de bal kreeg, opstomen tot de middenlijn. Spijtig voor hem kon hij keer op keer de ballen niet over de grond kwijt en moest ook hij de lange bal weer hanteren. Toch bleken de ballen vanaf de zijkant gevaarlijker dan vanuit het centrum. Toen er ook over links steeds meer dreiging kwam vanuit de hardwerkende en prime spelende Paddy en Jasper, kon het niet lang duren voor er ook aan DHV zijde een doelpunt zou vallen.

Het leek erop dat Jermaine deze voor zijn rekening nam, maar jammer genoeg zag hij zijn schot rakelings naast gaan na een goede aanval  over links en een prima combinatie met Ali. Nadat Maus kort daarna ook nog goed wist op te stomen naar het doel van Olympia en ook zijn mogelijkheid te niet werd gedaan, was het toch weer Ali die zoals zo vaak de ban eindelijk wist te breken.

Heel even ontsnapte hij aan de aandacht van de 2 reuzen en met een geplaatst schot liet hij de keeper van dichtbij kansloos. 1-1

Op dat moment een terechte weerspiegeling van de wedstrijd. Maar Olympia rechtte de rug na de gelijkmaker en zette nog maar eens aan. Geen idee waar zij die energie vandaan wisten te halen, maar er moet iets anders dan water in hun bidons gezeten hebben. Na eerst nog wat speldenprikjes uitgedeeld te hebben, waren ze ineens heel dichtbij de 2-1. Een als voorzet bedoelde bal kreeg zoveel effect (lees; werd dusdanig verkeerd geraakt) dat deze over Luc heen zeilde en bovenop de lat terecht kwam. Hier kwam DHV goed weg. Het was voor DHV wel het sein om er ook een schepje bovenop te doen en vol voor de 3 punten te gaan. Hiermee de enig overgebleven concurrent VVC, die eerder op de dag 2 punten had laten liggen in Zevenbergen, definitief achter zich te laten.

Vlak voor rust zag Thierry 1 van zijn passes eindelijk beloond. De verdediging van Olympia stond even te slapen en dit gaf Thierry de mogelijkheid de bal over de grond bij Ali te krijgen. Ali bedacht zich geen moment en had enig geluk dat zijn schot onder de voet van de Olympia keeper langzaam het doel in rolde. Een lelijke goal, maar die tellen ook en op slag van rust 1-2 voor is dan erg lekker.

Na rust vers en jong bloed erin bij DHV. Gio kwam meteen op rechtshalf te spelen, Ries na 15 minuten op 10, Gijs wisselde na 10 minuten Melvin af en Koreman mocht de laatste 15 minuten op linkshalf aantreden voor de leeg gestreden Paddy.

Met Gio binnen de lijnen kwam er een berg snelheid bij en het nodige gif dat m.i. de wedstijd nodig had. Keer op keer liet hij zijn tegenstander kansloos en wist veelvuldig over rechts op te stomen. Zijn voorzetten konden vaak nog net op tijd onschadelijk gemaakt worden of waren steeds net wat te hard voor de inkomende DHV aanvallers. Het leverde in elk geval de nodige kansen op. Een doelpunt kon niet uitblijven, maar totaal tegen de verhouding in was het Olympia dat scoorde. Een vlijmscherpe counter na zeer slecht omschakelen aan DHV kant werd keurig afgerond waardoor het 2 -2 stond.

Heel even gingen de kopjes hangen bij DHV en leken velen te denken; “het zal toch godnondeju niet weer fout gaan zo op het end vd competitie”

Onder aanvoering van Jermaine, die ook nog een tandje bij wist te schakelen en de sterk ingevallen Ries, kwam de moraal vrij snel weer terug bij DHV. Er werd vol gestreden voor elke meter en voor 3 punten die mee moesten naar dun Hoek. Hierbij had het wel de hulp van de scheidsrechter nodig die, in tegenstelling tot de eerste helft, DHV nu wél een strafschop toekende. Overigens een terechte pingel. Maar hij moest er natuurlijk nog wel in.

Vol overtuiging pakte Brian de bal en schoot deze met nog veel meer overtuiging snoeihard binnen. Met nog 15 minuten op de klok, een minimale voorsprong en een tegenstander die zich maar niet gewonnen wilde geven, brak er een pittig laatste kwart aan. Olympia begon hard op de DHV muur te beuken. Maar ondanks dat de muur af en toe wel piepte en kraakte, wist Olympia h’m niet om te krijgen. Met name Gijs en Luc bleken grote sta-in-de wegs voor Olympia. Zo lag de boomlange en forse Olympia spits totaal aan banden bij Gijs en zag iedereen aan Olympia zijde Luc met een fabelachtige zweefduik een scherpe vrijetrap uit het doel houden. Brian raakte in de slot minuten aan de andere kant nog de paal.

Toen de prima leidende scheidsrechter van dienst eindelijk voor het eindsignaal floot was de vreugde aan DHV zijde groot. DHV boekt een zwaar bevochten overwinning op laagvlieger Olympia.

Een Olympia dat wat mij betreft op basis van het getoonde spel van vandaag, onterecht voorlaatste staat. Met degelijk, sportief voetbal en veel inzet wist men het DHV2 vandaag ontzettend lastig te maken. Mogelijk dat zij dit spel niet elke week op de mat konden leggen en dat daar de lage klassering uit voort gekomen is, maar dit team misstaat toch echt niet in het linker rijtje.

Gelukkig bleef DHV er vandaag in geloven en er voor knokken. Bij DHV kan men zich nu langzaam aan toch echt gaan richten op weer een kampioenswedstrijd. Ik zeg weer, omdat het natuurlijk vorig jaar ook de kans kreeg op het kampioenschap.  Struikelde het vorig seizoen nog over buurman Zwaluwe, dit keer mag het toch echt niet meer weggegeven worden.

Midweeks dient het dan wel eerst de Gunners te verslaan om dan zaterdag 19 mei voor de ultieme beloning te gaan; het kampioenschap.

Zover is het echter nog niet en DHV heeft geleerd uit het verleden. Vandaag heeft het een grote stap gezet zowel qua resultaat als qua team. Met elkaar heeft het aangetoond dat het niet uit maakt of je nu normaal bij de JO19 speelt, de 45+ of het 2^e.  Er stond vandaag 1 team!! Een team dat nu nog maar 1 doel heeft!

Vol goede moed kan het de komende week ingaan en kan Fred gaan schrijven zijn historische speech. Voor nu sluit ik graag af met zijn famous last words;

Come aaaaaaaaaaaaaaaan boys! Come aaaaaaaaaaaaaaaaan!